Noömi moet de Here God wel heel erg liefgehad hebben! Ze had Hem, ondanks het verlies van haar man en haar beide zoons, niet de rug toegekeerd. Want toen ze hoorde dat de Here naar Zijn volk had omgezien, keerde ze meteen naar haar geboortegrond terug. Ook was ze bereid haar beide schoondochters, van wie ze hield, los te laten, om het hun niet nodeloos moeilijk te maken door als vreemdelingen in Juda te moeten gaan leven.
Maar Orpa en Ruth wilden toch met Noömi mee naar haar land en volk, omdat ook zij van hun schoonmoeder waren gaan houden. Doch als Noömi er bij hen op aandringt terug te keren en hun de consequenties voor ogen houdt, dan gaat Orpa terug, maar Ruth blijft bij Noömi.
Zo gaat het vaak ook met ons. We kunnen lange tijd de Here volgen, maar God brengt ons altijd op een punt waar we kiezen moeten. We komen dan in moeilijke omstandigheden en in zulke beproevingen zal blijken of we God werkelijk lief hebben gekregen.
Ruth heeft in het leven van Noömi gezien hoe zij God liefhad en zo is ook zij van de God van Israël gaan houden: „Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God”. Dit getuigenis van Ruth is de vrucht van het toegewijde leven van Noömi.
Wat een verantwoording hebben ook wij! Kunnen de mensen in ons leven zien wie God is? Is ons leven een echt getuigenis zonder woorden?
Ach, laten we niet terugdeinzen als de beproevingen in ons leven komen, want die maken ons geloofsleven sterk.
En pas een door God beproefd leven is geschikt geworden om werkelijk vruchten te gaan dragen voor de eeuwigheid.