Paulus spreekt hier over de liefde en de trouw jegens de Here en jegens elkander.
Wat zijn deze beide kostbare gaven van de Christen verloren geraakt in de loop van de eeuwen!
Misschien zijn we de liefde en trouw wel moe geworden, omdat ze ontaard zijn in humane deugden, terwijl het eigenlijk de vrucht van de Geest had moeten zijn (Gal.5:22).
Maar de vrucht van de Heilige Geest kan er pas zijn als de Geest zelf aanwezig is. Maar als we de Heilige Geest bedroefd en verjaagd hebben uit de Gemeente, die de woonstede van de Geest moet zijn (2Kor.6:16), hoe zou dan de vrucht van de Geest openbaar kunnen komen in de Gemeente? Misschien hebben we de Geest van God wel verdreven door zonde op zonde te stapelen, zonder ons daarvan te hebben laten reinigen door het bloed van het Lam. Maar als de gemeenschap in het geloof, wat de Gemeente toch moet zijn, er niet op gericht is om al het goede dat in ons is, ter ere van Hem grondig te leren kennen, hoe zouden zulke kostbare gaven als liefde en trouw dan nog openbaar kunnen komen?
Als we, in tegendeel, liever elkaar kritisch bekijken om maar al te graag te constateren wat er bij de ander ontbreekt, hoe zou de liefde en de trouw nog kunnen bloeien?!
Nee, laten we God danken voor alles wat er nog is aan liefde en trouw! En laten we ernaar verlangen om als Gemeente opnieuw een geloofsgemeenschap te zijn die zich actief opstelt in alles wat Hij ons, in Zijn genade, weer schenken zal. Dan kijken we dagelijks onze ogen uit en willen we niets liever dan al het goede dat Hij ons weer zal toevertrouwen, bewaren als het kostbaarste wat in deze wereld bestaat!