Wat wordt er vaak verschillend over roeping gesproken. De beoefening van alle humane beroepen wordt al gauw met het aureool van roeping gesierd.
Jonge mensen gaan theologie studeren omdat ze een ‘roeping’ voelen. Velen van hen zijn al gauw van inzicht veranderd en de roeping wordt òf berusten òf men gooit haastig nog het roer om! Als mensen midden uit het maatschappelijk leven geroepen worden voor het ambt, dan spreekt men van een late roeping, maar het vreemde is dat in de Bijbel meer late roepingen vermeld worden dan vroege...
De jonge Timoteüs is ook geroepen, niet toen hij stil in een hoekje zat, maar midden vanuit de Gemeente, door een profetisch woord! Zo werd ook Paulus midden uit de Gemeente geroepen om naar de heidenwereld te gaan (Hand.13:2).
Dat is dus een roeping onder getuigen geweest. De hele Gemeente staat er achter en voelt zich dan ook mede verantwoordelijk voor deze roeping.
Zijn er geen Christenen meer met zo’n profetische roeping? Spreekt God niet meer midden in de Gemeente? Zijn er nog werkelijk toegewijde, dienende geesten, die een instrument willen worden in de handen van de levende Here? Als er geen profetisch woord meer gesproken wordt dat aan de hele Gemeente en aan haar leden richting en perspectief geeft, hoe weten jonge mensen dan nog waarvoor zij mogen leven?! Het wordt tijd dat we tot het inzicht komen dat jonge mensen geen waarde meer kunnen en willen hechten aan een historisch geloof dat slechts ‘een God van toen’ belijdt, Die alleen maar lang geleden handelend optrad!
Nee, God wil ook nu nog aan jong en oud, als we maar luisteren willen, de toekomst verkondigen (Joh.16:13)!