Het is wonderlijk dat Jezus, na Zijn felle aanklacht tegen de mensen in het voorgaande gedeelte, zo in een dankzegging kon overgaan. Ik geloof dat deze twee gedeelten bij elkaar horen. De reden van Jezus’ dankzegging was niet dat Zijn boodschap voor wijzen en verstandigen was verborgen, maar dat God het Evangelie aan kinderen openbaart.
Er zijn nog steeds mensen die menen dat je eerst ‘tot je verstand moet zijn gekomen’ om te kunnen geloven. Mensen die dit denken, verwarren werkelijk geloof met godsdienstigheid. Verstandige mensen kiezen de religie die bij hen past, maar God schenkt geloof in het Evangelie aan intelligenten en minder begaafden, omdat voor Hem de ziel kostbaarder is dan een goed ontwikkeld verstand.
Kinderen kunnen in een ontmoeting met Jezus niet ineens wijs of verstandig zijn, maar wijzen en verstandigen kunnen wel bij het horen van het Evangelie als de kinderen worden. Dat is het grote geheim, de toegangspoort tot werkelijk geloofsvertrouwen: worden als een kind. Wijzen en verstandigen vinden dat ze gehoorzaamd moeten worden, maar echte kinderen zijn bereid om te gehoorzamen. Als kinderen moe zijn van het spelen, dan vinden ze het heerlijk om bij pappa of mamma op schoot te kruipen en heerlijk in slaap te vallen. Wanneer volwassenen moe zijn, trekken ze zich terug in hun slaapkamer, alleen... Wanneer wij worden als de kinderen zullen wij graag rust zoeken bij Hem, veilig in Hem geborgen.
God, die weet wat maaksel wij zijn, heeft in Zijn wijsheid bepaald dat wij elke week een dag moeten rusten, maar dan niet teruggetrokken in de beslotenheid van onze ‘slaapkamer’, maar als een kind, veilig in Zijn armen. Daar vinden we telkens weer de zo nodige ontspanning en een toerusting voor de nieuwe week.