We moeten er natuurlijk diep van doordrongen zijn dat Jesaja zich hier richt tot „het volk dat op Sion, in Jeruzalem, woont”. Het is een heilsbelofte voor Israël die nog nooit in vervulling is gegaan. Het is heerlijk te weten dat God Zijn uitverkoren volk de tranen werkelijk drogen zal „op de dag, waarop de Here de breuk van Zijn volk verbindt en de toegebrachte wonde geneest”(:26).
Maar het is ook een woord voor ons die uit het geloof zijn en dus gezegend worden samen met de gelovige Abraham (Gal.3:9). Ook voor ons geldt dit geweldige woord: „Daarom verlangt de Here ernaar u genadig te zijn”!
Het is een vreselijke misleiding om te denken dat omdat God een genadig God is, het daarom wel allemaal goed zal komen, ook al blijven wij ons eigen gangetje gaan.
Alleen als we leren te treuren op onze eigen gekozen, misschien toch nog wel een beetje godsdienstige, paden, kan God ons weer leven en vrede schenken: „Hij zal u zeker genadig zijn op uw luid geroep”, zegt de profeet Jesaja.
God weet precies wie we zijn en Hij weet dat welvaart en andere zegeningen meestal voor ons tot een vloek worden, omdat we hierdoor tot een vreselijke zelfverheffing kunnen komen en naar God niet meer zullen vragen... „Welzalig allen die op Hem wachten!” Het Koninkrijk van God moet baanbreken, zelfs dwars door onze zogenaamde hoogconjunctuur heen. Maar het heil van God breekt alleen baan door mensen heen! Mensen, die al het eigene prijsgegeven hebben om zich geheel tot God te keren! Dat zijn geen mensen die in een hoekje hun psalmen zingen. Dat zijn mensen die liefde en recht bewaren en voortdurend uitzien naar de levende God!