In dit gedeelte wordt veel gesproken over het kennen van God. Allereerst wordt gezegd dat genade en vrede worden vermenigvuldigd door het kennen van de Here (:2). Verder lezen we dat door het kennen van Hem, Zijn Goddelijke kracht ons alles geeft om te leven en om ontzag voor Hem te hebben. Deze twee dingen horen dan ook bij elkaar: leven en ontzag voor God. Beide zijn ondenkbaar zonder Hem werkelijk te kennen.
De apostel Petrus zegt verder dat God hem alles heeft geschonken, ten dienste van ons, opdat wij allen deel zouden krijgen aan de Goddelijke natuur.
Maar dat zal pas zo zijn, als we ontkomen zijn aan het verderf dat door de begeerte in de wereld heerst.
Nu heeft het helemaal geen zin om tegen de heerschappij van de begeerte te strijden. De begeerte naar allerlei dingen van deze wereld zal ons altijd weer te machtig zijn, zolang we niet doordrongen zijn van het veel hogere plan dat God met ons heeft, namelijk om deel te krijgen aan Zijn Goddelijke natuur! Dat is de roeping en de verkiezing van allen die Zijn roepstem verstaan hebben. Maar alleen wie er gehoor aan geven en deze heerlijke roeping vast voor ogen houden en zich er geheel aan wijden, gaan ervaren dat God Zijn beloften waarmaakt. Als we hiervan doordrongen raken, gaat het ons duidelijk worden waarom ons leven met God nog zo vreselijk onevenwichtig kan zijn. Dat is niet iets waar we in moeten leren berusten, zoals ons zo vaak wordt gesuggereerd. De Bijbel laat een heel ander, hoopvoller en waardiger geluid horen. God zegt dat Hij allen, die hun roeping steeds voor ogen houden, Zelf voor struikelen zal behoeden!