Paulus was een gelukkig man. Hij wist tenminste nog hoe zeer de Here te vrezen is!
De meeste mensen voelen zich gelukkig omdat ze geen vrees voor God meer hebben.
Nu is het waar dat velen in hun jeugd op zo’n ongeestelijke manier over God hebben gehoord, dat ze Hem niet leerden ‘vrezen’ maar gewoon bang voor Hem werden. Ik geloof dat het ook een geraffineerde streek van de duivel is om mensen te inspireren, de ander bang voor God te maken, inplaats van te leren om God te ‘vrezen’.
God vrezen is: kinderlijk ontzag voor Vader hebben. Daar word je niet bang van, maar je gaat je er juist veilig bij voelen! Maar tegelijk weet je dan ook dat er met Vader niet valt te spotten. Dat zou je dan ook erg vinden! Want wat Hij zegt, moet gebeuren en kàn ook gebeuren omdat, als Hij het vraagt, Hij ook de mogelijkheid geeft om het te doen!
Wie hiervan doordrongen raakt, gaat zich aan de ene kant heel erg gelukkig en veilig voelen, maar aan de andere kant geeft het ook grote onrust! Want om ons heen zien we mensen die de Eeuwige vervangen hebben voor een suikerzoete ‘onze lieve heer’, of mensen die tot de bedrieglijke conclusie zijn gekomen dat God dood is en dat men daarom, in het dagelijkse leven, helemaal geen rekening met Hem hoeft te houden. Deze mensen handhaven nog een beetje godsdienstigheid, maar schamen zich in tegenwoordigheid van anderen voor hun geloof en verhinderen, door hun slappe levensinstelling, de ander om iets van de heerlijkheid van God te zien!
Maar wie God heeft leren vrezen, vindt geen rust voor hij anderen heeft kunnen vertellen dat Jezus ook voor hèn gestorven is.