Als ik in een gemeenschap van gelovigen, een kerk of een kring, probeer te peilen hoe het er geestelijk voor staat, dan luister ik niet naar alle mooie woorden die men er weet te spreken. Ik kijk naar degenen, die zich erop laten voorstaan dat ze geestelijk zijn, en let op hoe hun houding is ten opzichte van de zwaksten in het geloof.
Nu zijn er ook mensen, die zich graag bemoeien met alles wat zwak en hulpbehoevend is, maar die toch niet de Geest van Christus hebben. Dat zijn de mensen die de stakkers alleen maar gebruiken om hun eigen zorgdriften te bevredigen. Ze willen dan ook niet dat de stakkers sterk worden, want dan hebben ze niets meer om zichzelf sterk te maken.
Jezus was een vriend van hoeren en tollenaren en Hij riep de zwakken en vermoeiden tot Zich om hen in Zijn armen te nemen. Zodra zij Zijn vriendschap ervoeren, bleef er van zwakheid en vermoeidheid niets meer over!
„Wij, die sterk zijn, moeten de gevoeligheden van de zwakken verdragen en niet onszelf behagen.” Jezus is ons hier in voorgegaan: Hij riep de zwakken en onaanzienlijken tot Zich om hen met Zich te verenigen.
Zijn wij bereid om ons zó met de zwakken en vermoeiden te verenigen en ons zó in te zetten voor hen dat niemand zal achterblijven in de genade Gods (Heb.12:15)?! Dan kan er geen ‘clubvorming’ meer ontstaan in de Gemeente. Gemeente-zijn betekent immers: eendrachtig zijn, sterk en zwak in volkomen harmonie samengebundeld tot een als uit één mond voortkomende lofprijzing van God. „De God nu der volharding en der vertroosting geve u eensgezind van hetzelfde gevoelen te zijn!”