Koning Josafat is goed begonnen. „De Here was met Josafat, want hij bewandelde de oude paden van zijn vader David; hij zocht de Baäls niet, maar de God van zijn vader” (17:3,4). Maar de geschiedenis vertelt ons van veel mannen, die in hun jeugd werkelijk met de Here wandelden, doch zich later meer gingen thuis voelen in rijkdom en eer dan bij de Here! Zo ook Josafat. Hij verzwagerde zich met Achab, de koning van Israël. In zijn jonge jaren had Josafat terecht gestreden tegen Israël, dat geheel in de Baäldienst was opgegaan. Nu was er niet zo’n groot verschil tussen de dienst aan Jahweh en de dienst aan Baäl. Het enige wezenlijke verschil is, dat Jahweh de Schepper is van hemel en aarde en werkelijk God is, terwijl Baäl een afgod is, uit Phoenicië afkomstig. Baäl betekent: Here. Hoe dicht de verering van de levende God en die van Baäl bij elkaar ligt, blijkt uit deze geschiedenis. Als Achab aan Josafat vraagt om met hem op te trekken tegen Ramot, dan stemt Josafat toe, maar wil eerst de HERE (Jahweh) raadplegen (:4). Dan roept Achab de vierhonderd profeten van de Baäl bijeen om door hen God te raadplegen. Zij zeggen: „God (Elohim) zal het in de macht des konings geven" (:5). Zij zeggen hier niet de HERE (Jahweh), maar God! Maar als Josafat, hoewel lang niet meer geheel aan God gewijd, blijft vragen: „Is hier niet nog een profeet des HEREN (Jahweh)?" (:6), dan worden zij overmoedig en noemen wel de naam van Jahweh, maar bedoelen Baäl, de afgod van hun eigen denken!
Josafat moet zich toch wel onzeker gevoeld hebben temidden van de prachtige liturgie van de Baäldienst. Was hij thuis, in Jeruzalem, niet gewend in alle eenvoud Jahweh te raadplegen? Goed, de dienst van Jahweh was in de ogen van Achab wel wat weinig meegegaan met de tijd, maar Josafat wist dat alleen Jahweh werkelijk antwoord kon geven...