Wie denkt dat men de verkondiging van het Evangelie kan zien als een aardige vrijetijdsbesteding, die zal hiervan hopelijk voorgoed genezen zijn als hij dit gedeelte aandachtig gelezen heeft.
Paulus is een geroepene van Jezus en zo weet hij zich genoodzaakt het Evangelie te verkondigen. Hij doet het niet uit eigen beweging, maar wordt er van Godswege toe gedreven: „Wee mij, indien ik het Evangelie niet predik!” (:16). Maar Paulus doet het niet als een mokkende arbeider, maar met de inzet van zijn leven! „Alles doe ik terwille van het Evangelie.” Dit zijn dus twee kanten van een zelfde zaak. Aan de ene kant is Paulus geen vrijwilliger maar wordt hij er toe genoodzaakt, en aan de andere kant doet hij het toch met de inzet van zijn hele leven. Alleen wie ook zelf zich door God geroepen weet, gaat verstaan wat Paulus hier zegt.
Ik was eens in een vergadering van bekende werkers in het Koninkrijk van God en voelde me temidden van hen heel klein, totdat degene die naast me zat zich tot mij keerde en zei: ‘Een roeping meet je jezelf niet aan. Een werkelijke roeping probeer je te ontlopen totdat je er met blijdschap in berust’. Nu, jaren later, besef ik dat er veel waars in deze tegenstelling zit. Heel het leven met de Here blijkt vol wonderlijke tegenstellingen. Wie uit de Geest geboren is, kan niet meer steunen op dorre vastigheden, maar alleen op God Zelf, die ons leert staande te blijven in de storm van het beweeglijke leven. Want waar echt leven is, daar is beweging, een voortdurend onderweg zijn naar morgen. Dan leven we met het doel om leven te wekken om er zo zelf meer en meer deel aan te krijgen.