Geheel anders dan koning Josafat zocht Asa meteen hulp bij de mensen. Dit leek hem veiliger en doeltreffender dan hulp bij God te zoeken. Als we in tijden van voorspoed de verborgen omgang met God zijn kwijtgeraakt, hoe zouden we dan op Hem durven vertrouwen in tegenspoed! Bovendien, het blijkt toch maar dat de hulp van mensen heel doeltreffend kan zijn: Basa blies immers de aftocht?! Waarom zou je op God vertrouwen als het met menselijke hulp ook gaat?!
Maar dan komt de ziener Chanani en herinnert Asa aan een gebeurtenis van zo’n tien jaar daarvoor (2Kron.14:9). Toen een overmachtige vijand tegen Asa optrok, had de jonge Asa geroepen tot de Here: „Here, er is niemand buiten U, om de machteloze te helpen tegen de machtige...” Ja, toen voelde Asa zich nog een machteloze, afhankelijk van zijn God en God had hem krachtig bijgestaan. Maar Asa was voorspoedig geworden en was zijn God vergeten, want zonder Hem ging het ook wel aardig...
God echter heeft Asa niet vergeten. Hij zendt Zijn profeet met het verwijt dat Asa’s hart niet meer volkomen naar Hem uitgaat. ‘Niet nodig’ is het antwoord van Asa. ‘Niet nodig’ blijft zijn commentaar als God hem drie jaar later op een ziekbed werpt. Ook dan bouwt de trotse Asa liever op de kennis van mensen. Die kennis heeft God immers ook gegeven?! Maar de wijsheid van de mens, wiens hart niet volkomen naar God uitgaat, faalt en Asa sterft. Zijn lijk krijgt een vorstelijke begrafenis, maar de Vorst der vorsten vond in zijn hart geen plaats. Het woord van de profeet is ‘brood voor ons hart’ en als ons hart naar Hem uitgaat, zal God antwoorden door voor ons op de bres te staan.