Als er iemand reden had om te klagen, dan was het toch zeker Jeremia! Jarenlang had hij het volk Israël gewaarschuwd, opgeroepen tot bekering, maar ze hadden niet geluisterd. Nu had God Zijn Woord in vervulling doen gaan. Ontelbaren waren gedood, het grootste gedeelte van het overgebleven volk werd in ballingschap weggevoerd en Jeruzalem verwoest! Maar al is het volk Israël ook nog zo ongehoorzaam geweest en heeft het niet willen luisteren, toch heeft Jeremia ook mogen getuigen van Gods eeuwige trouw voor Zijn volk: „Als de zon en de maan zullen ophouden een licht te zijn voor de dag en de nacht, dan zal ook Israël ophouden het volk van God te zijn! De dagen zullen komen, dat er niet weer vernield zal worden in eeuwigheid”(Jer.31:35 v.v.)!
Temidden van al de troosteloze puinhopen van de stad Jeruzalem weent Jeremia vanwege de ontrouw van het volk Israël, maar hij blijft getuigen van de trouw van God aan Zijn verbond. Nee, Jeremia zondert zich niet af van het ongehoorzame volk. Hij blijft erbij betrokken en daarom weent hij, ook al is het oordeel van God over de Joden nog zo rechtvaardig geweest. Hij is geen sektariër die met genoegen de afval van de andere gelovigen ziet om zichzelf daarmee te rechtvaardigen! God beware ook ons voor deze sektarische geest.
Al gaan wij een weg van moeite en tranen en al zouden we ook wel klaagliederen kunnen zingen over de grote afval van al degenen die slechts in naam, maar niet met de daad Christenen zijn, toch zal dan ook bij ons, midden in de klaagzang, de jubel niet ontbreken, nl. de jubel in de eeuwig getrouwe God: „Daarom zal ik hopen: Het zijn de gunstbewijzen des Heren, dat wij niet omgekomen zijn, want Zijn barmhartigheden houden niet op!”