Bijna zijn de vijf boeken van Mozes ten einde. Vijf boeken vol van de heilsgeschiedenis van Israël, vijf boeken vol met wetten en voorschriften...
Maar Mozes eindigt niet met zuchten, maar met een blij woord: „Want dit gebod, dat ik u heden opleg, is niet te moeilijk voor u en het is niet ver weg... Maar dit woord is zeer dicht bij u, in uw mond en in uw hart, om het te volbrengen” (11,14).
God had Zijn volk zwaar op de proef gesteld en de Israëlieten hadden Zijn grootheid leren kennen.
Nu, vlak voor zij het Beloofde Land binnen trekken, hebben zij geleerd om op hun God te vertrouwen. En wie op God vertrouwt, verlangt er naar om Zijn wil te doen en beleeft de Vreugde der Wet!
Maar als we van God vervreemden en onze eigen wegen gaan, dan worden Gods wetten ons tot een last en struikelen we er over, worden we het moe en verwerpen alles wat God zegt.
Vandaar dat er zoveel Christenen zijn, die menen dat die ‘oude wetten’ niet meer gelden. Ze misbruiken de door genade geschonken vrijheid door eigenzinnig te worden. Vandaar dat er zo weinig kracht is en weinig echte liefde. Want Jezus zegt: „Omdat de wetsverachting toeneemt, zal de liefde van de meesten verkillen”.
Paulus, de grote prediker van de genade, roemt de wet: „Zo is dan de wet heilig, en ook het gebod is heilig en rechtvaardig en goed” (Rom.7:12).
Maar de wet van God die ten leven had moeten leiden, heeft slaven gemaakt! Want de wet zonder de Wetgever is dood, maar wie Gods wil doet uit liefde tot Hem, beleeft de vreugdevolle vrijheid der wet en dat geeft een diepe bevrijding!