In de brieven van Paulus staat altijd zo ontzettend veel geschreven, dat het bijna onmogelijk is om alles in één keer te verwerken. Daarom willen we dit keer alleen stilstaan bij de laatste twee verzen: „De hoop maakt niet beschaamd omdat de liefde Gods in onze harten uitgestort is...”
Wanneer wij langs een weg van verdrukking hebben geleerd om te volharden en zo beproefd zijn gebleken, dan worden we werkelijk blije mensen: mensen die leren leven vanuit een hoop die maakt dat we nooit in verlegenheid komen.
Door die hoop ontvangen we een openheid naar iedereen toe en een ontspannen vrijmoedigheid die de christenwereld helaas maar al te vaak mist omdat er geen echte hoop is, tenminste niet die hoop die God geeft. Er is in het Christendom veel gesproken over liefde, maar heel terecht is dat woord liefde vervangen door medemenselijkheid.
De echte Christenliefde is iets totaal anders: ze is een gave van God. Zolang we nog geloven in onze eigen mogelijkheden en we nog aardige resultaten verkrijgen met de uit onszelf voortgebrachte liefde, zullen we nooit leren liefhebben zoals Hij ons liefhad.
Zolang we de boodschap van het Evangelie blijven aanpassen aan onze eigen normen, kunnen we veel verdrukkingen ontlopen die iedereen te wachten staan die de waarheid van het Evangelie gaat geloven en daaruit gaat leven. Maar dan kan God Zijn onbaatzuchtige liefde niet in ons hart uitstorten!
Dat kan Hij alleen als onze eigen-liefde is uitgebrand. Dan kunnen we pas echt liefhebben als Jezus. Maar onze eigen-liefde zal nooit uitgeblust worden, als we niet verrukt raken van de onbaatzuchtige liefde die God door Christus, onze Here, in onze harten wil uitstorten.