We kunnen natuurlijk vanuit een vals optimisme zeggen dat alles wel goed komt. Dan hoeven we God ook niet te bidden om uitredding, dan hoeven we ons ook niet te buigen voor God. Maar als we ons laten onderwijzen door de Heilige Geest en daardoor bereid worden om onze eigen inzichten prijs te geven, dan gaan we inzien dat alle onrust en spanningen van deze tijd veroorzaakt worden door onze afval van de levende God. Neen laten we ons niet blindstaren op alle kerkelijke activiteiten die we weten op te brengen, de vernieuwingen die overal baanbreken. Het heeft allemaal geen waarde als dit er alleen maar is om te verbloemen dat we de levende God de rug hebben toegekeerd. Misschien vindt u het nog maar de vraag of we werkelijk God de rug toegekeerd hebben?! Kijk dan om u heen: zie de nood van de jeugd, de verslaafden, de religieuzen en vraag u af of er ooit een gebed als van Jeremia in uw vertwijfeld hart heeft geklonken. Wie bij het zien van zoveel nood niet tot een luid roepen tot God komt, maar zich alleen kritisch opstelt tegen alles wat niet is zoals het wel zou moeten zijn, die heeft de liefde van God niet in het hart en verbergt zich in de schijnbaar veilige bunker van de behoudendheid. Wanneer we nog in een levende Heer geloven, dan handhaven we ons niet meer temidden van het verval, maar zijn we bereid om met een priesterlijk hart temidden van de van God vervreemde mensen te gaan staan, zonder veroordeling dan alleen die van onze eigen nalatigheid en liefdeloosheid.
Dan ontstaat er een priesterlijke bewogenheid waar God kracht aan kan verlenen, zodat Hij ons tot een voorbeeld maakt, een boodschap van roepen tot Jezus en knielen we voor God in vernieuwde overgave aan Hem, die Zich over zulken ontfermt!