Gott mit uns’ hadden de Duitse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog op de koppels van hun riemen staan, maar het heeft hen niets geholpen. Als God niet meer met ons is, kunnen we nog wel doen alsof. We hangen dan onze muren vol wandteksten of leggen een opengeslagen Bijbel op een antiek tafeltje met een brandende kaars ernaast. Maar als de tegenstander sterker is dan wij, als de duisternis hand over hand toeneemt tot diep in het hart van de kerk, dan wordt het tijd om eens echt nuchter te worden en alle veronderstellingen te laten varen en reëel de rekening op te maken!
De vlag dekt de lading niet meer, de duivel gaat rond als een briesende leeuw en hij hoeft niet meer te zoeken naar wat hij verslinden zal!
Nadat ik eens voor een jeugdvereniging gesproken had, zei een van de jongens: ‘Ik vind u vreselijk pessimistisch!’ Ik vertelde hem dat de Bijbel zegt dat de Gemeente moet zijn: een stad op de berg, een licht op de kandelaar, een toevlucht voor mensen in nood. Ik vroeg hem: ‘Waar is deze Gemeente?’ Zonder aarzelen antwoordde hij: ‘Die zul je nergens vinden!’ Toen antwoordde ik hem: ‘Dan ben jij pessimistischer dan ik, want die Gemeente is daar waar Gods kinderen zich terwille van deze geweldige opdracht heiligen!’
Het gebed van Jozua, nadat zij bij Ai waren verslagen, was niet bepaald vol geloofsmoed. Maar dat was toch heel wat beter dan ons vaak berustend schouderophalen, wanneer we tegenover de satan de nederlaag hebben moeten lijden. Jozua roept tot God! In zijn grote wanhoop, niet om zichzelf, maar om de eer van God vraagt hij: „En wat zult Gij dan voor Uw grote Naam doen?”
God antwoordt zùlke mensen: ‘Sta toch op... en doet de zonde uit uw midden weg!’