Wat een heerlijke rust gaat er toch uit van deze kleine psalm van David!
Misschien zijn er mensen die, bij het lezen ervan, zullen denken dat David zich toch wel heel wat verbeeldde toen hij zei: „Immers heb ik mijn ziel tot rust gebracht”.
Maar ik denk dat die mensen David verkeerd begrepen hebben! David heeft geen last van gewilde nederigheid.
Nee, David heeft geproefd van de weldadige vrede, die deel wordt van een ieder die zich laat verzadigen aan de werkelijke bron van ’t leven: God.
Daarom is het beeld dat David hier gebruikt ook zo prachtig! Hopelijk hebben we allemaal wel eens het voorrecht gehad een baby aan de borst van zijn moeder te zien. Ik kan er echt niet tegen als een moeder, onder het zogen van haar kind, zich niet volkomen aan haar kind wijdt.
Want dit is een kostbaar, heilig ogenblik, telkens weer. En dat moeten we niet verstoren door allerlei gesprekken over koetjes en kalfjes! Maar het mooiste ogenblik vind ik toch wel het ogenblik als het kindje genoeg gedronken heeft en de borst loslaat. Totaal ontspannen en tevreden ligt het dan in de armen van moeder... Kijk, dat is het ogenblik om deze psalm van David voor te lezen.
Want zo wil God dat wij ons verzadigen bij de Levensbron, die Hij voor ons wil zijn tot verzadigens toe. Dan is, net als bij zo’n baby, alle onrust, zo kenmerkend bij een baby die nog gevoed moet worden, verdwenen. Dan wordt het heel rustig van binnen en niets kan die rust verdrijven.
Wat een prachtig beeld van het leven dat er is in het schuilen bij de levende Here. Is dat niet de vrede waarvan de Bijbel spreekt: de vrede, die alle verstand te boven gaat?