Er zijn mensen die denken dat het Christendom voor het grootste gedeelte bestaat uit mensen die, omdat ze in de wereld niets hebben kunnen bereiken, hun toevlucht tot de religie hebben genomen.
Paulus laat ons wel een heel ander beeld zien. Hij had zelf heel wat bereikt! Maar toen hij de Here leerde kennen, heeft hij ingezien dat alles waar hij op meende te kunnen roemen, hem in de weg stond om volkomen aan Hem toegewijd te zijn.
Dat had Jezus trouwens ook al gezegd. God dienen, betekent: zo volkomen door Hem in beslag genomen worden, dat al het andere op de achtergrond raakt. Het is vreemd, maar als een jongeman zich alles ontzegt, zelfs geen tijd meer heeft om eens gezellig uit te gaan, omdat hij bezig is iets geweldigs te bereiken in de maatschappij of op sportgebied, dan glimlacht zijn omgeving, haalt de schouders op en iedereen knikt begrijpend. Maar als iemand de Schepper van hemel en aarde heeft leren kennen en door Hem zó wordt bezield dat hij alles er voor prijs geeft, dan noemt men dat al gauw overdreven of ziekelijk.
Jezus zei tegen iemand die Hem volgen wilde, maar toestemming vroeg eerst nog de begrafenis van zijn vader af te wachten: „Laat de doden hun doden begraven, maar volgt gij Mij!” Maar als we alles wat dit leven ons biedt niet voor vuilnis achten, vergeleken bij het dienen van God, dan moeten we ons ernstig gaan afvragen of we niet slechts wat godsdienstigheid aanhangen inplaats van de levende Heer.
Want het moet toch wel overduidelijk zijn dat in ons leven de openbaring van God eindeloos meer waard is dan het behalen van roem en eer in deze wereld!?