Wat was er toch in de woorden of in de persoon van Jezus dat juist tollenaars en zondaars zo graag naar Hem luisterden? Wat was er toch in de harten van de Farizeeën en Schriftgeleerden dat zij zich daar aan ergerden?
Jezus geeft het heel duidelijk aan in de gelijkenis die Hij uitspreekt, juist naar aanleiding hiervan. Jezus vergelijkt Zich hier met een herder die honderd schapen te hoeden heeft, maar er plotseling één mist. Dan laat hij alle negenennegentig schapen achter om dat ene verloren schaapje te zoeken en als hij het gevonden heeft, gaat hij hierover met zijn vrienden feest vieren. De Farizeeën en de Schriftgeleerden zagen verachtend neer op de zondaars en de tollenaars. Dat was geen wonder, want ze waren zeer tevreden met alles wat zij zelf bereikten in de godsdienst. Vandaag de dag is het nog precies hetzelfde. Iedereen die dankzij een evenwichtig karakter en een sterke wil, desnoods met grote inspanning, een christelijk leven heeft weten op te bouwen die heeft ook, vanuit zichzelf gezien, alle reden om verachtend neer te zien op mensen die er niets van terecht brengen. Maar Jezus berispt de eigengerechtige mensen, want door hun eigengerechtigheid zijn ze nog nooit aan de gerechtigheid van God toegekomen en hebben ze nooit geleerd uit genade te leven, al weten ze er nog zo rechtzinnig over te praten. Als er in de Bijbel staat dat Jezus is gekomen om het verlorene te zoeken, dan wordt daarmee niet bedoeld diegenen die door onze maatschappij zijn afgeschreven, maar al diegenen die, hoe geslaagd zij zich misschien in deze wereld ook voelen, in Gods oog verloren zijn, omdat zij naar de gerechtigheid van God niet gevraagd hebben.