Over dit gedeelte zijn heel wat commentaren geschreven en toch is de boodschap die hier op ons afkomt niet zo moeilijk te verstaan.
Als er in de Bijbel over „doden” wordt gesproken, kunnen het zowel geestelijk als lichamelijk doden zijn, of soms beiden. Heel duidelijk komt dat naar voren in wat Jezus zegt: „Laten de (geestelijk) doden hun (lichamelijk) doden begraven, maar ga gij heen en verkondig het Koninkrijk Gods” (Luc.9:60).
Door de zondeval is de mens afgesneden van het geestelijke leven, de wandel met God.
Maar aan de geestelijk doden wordt het Evangelie gepredikt, opdat zij daardoor weer tot leven gewekt worden, geestelijk herboren worden en deel zullen hebben aan de opstanding als Jezus terug komt op aarde (Openb.20:6)! Zo worden we tot een nieuwe schepping (2Kor.5:17) en dat geeft zo’n radicale omkeer in ons leven dat degenen met wie wij altijd omgingen, ons niet meer begrijpen. Het bevreemdt hen dat we in heel veel dingen die eerst zo vanzelfsprekend waren, niet meer mee kunnen gaan. Veel vroegere vriendschap zal veranderen in vervreemding, zelfs in haat... De tijd die ons dan nog rest in het vlees, dus hier op aarde, zal aan Hem gewijd zijn, vol aanvechting van binnen uit en van de omgeving uit. Maar die strijd, dat lijden, zal ons louteren en vormen om in staat te zijn de werken te werken die God voor ons bereid heeft van voor de grondlegging der wereld.
Dat leven is een voortdurende ontmoeting met de opgestane Heer, die in dat lijden en dat strijden ons is voorgegaan en blijft voorgaan tot het moment dat Hij terugkomt of ons nog voor die tijd thuisroept!