God had aan Israël gezegd dat, als zij niet meer naar Hem zouden luisteren en op andere goden zouden gaan vertrouwen, zij niet langer in het Land van Belofte mochten wonen maar onder de volken zouden worden verstrooid (Deut.28:64). Veel profeten hebben gewaarschuwd, maar men wilde niet luisteren. Men dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen; het was immers al zo vaak gezegd en het was nooit gebeurd!
Maar het kwam als een plotseling verderf: de koning en de edelen van het land waren naar Babel weggevoerd, de heilige stad Jeruzalem lag in puin... Tot een smaad waren zij geworden onder de volken. Maar de profeet Jeremia geeft hen een woord mee van de HERE hun God, Die zíj wel verlaten hadden, maar Die hèn niet vergeten kon!
Soms hebben wij ook het gevoel dat de hemel van koper is, dat God ver weg is. Als we heel eerlijk zijn, dan weten we dat we niet anders verdiend hebben dan als ballingen te leven, ver van het aangezicht van God.
Maar in die verbanning zoekt God ons op. Hij zond Jezus, de grote Profeet en Heiland.
En al leven we nog in de vreemde landen, Hij brengt ons naar het Beloofde Land. Maar Hij maakt van ons geen dromers die passief moeten afwachten. Nu wij nog niet thuis zijn, geeft Hij ons dezelfde opdracht als aan Israël: ‘Zoekt de vrede voor de stad waar u woont, bidt voor haar tot de Here, want in haar vrede zal uw vrede gelegen zijn!’ Hebben wij zo’n priesterhart? Of zijn we zo begaan met ons eigen lot, dat we blind zijn geraakt voor de nood om ons heen? Dan is het de Boze wel heel goed gelukt om ons radicaal uit te schakelen!