Nikodemus betekent volksoverwinnaar. Deze man zal die naam niet voor niets hebben gekregen. Een natuurlijke leider, die door Jezus „de leraar van Israël” werd genoemd. Maar van deze zelfverzekerdheid bleef weinig over toen Nikodemus de Here Jezus had horen spreken! De woorden van de Heiland lieten hem niet meer met rust, zodat hij het niet meer uithield om tot de volgende dag te wachten. Hij moest en zou naar Jezus met de brandende vraag: ‘Waarom begrijpen de mensen U beter dan mij?’ Maar als hij bij Jezus is, kan hij niet met die vraag voor de dag komen. Met zijn welsprekendheid denkt hij zichzelf voor Jezus te kunnen verbergen.
Maar Jezus weet dat achter onze volzinnen, waarmee wij Hem en elkaar vaak tegemoet treden, een schreeuw naar werkelijk leven verborgen ligt. Daarom gaat Jezus, als Nikodemus is uitgepraat, direct op het doel af.
O, als wij toch eens uitgepraat raakten, misschien konden we dan luisteren naar de Stem van de Here! Hij zou ook in ons leven dan recht op het doel af kunnen gaan! Hij zou ons vertellen dat al onze godsdienstigheid ons geen leven kan geven, maar dat we opnieuw geboren moeten worden! Want het mensdom, hoe religieus ook, is levend dood. Jezus zegt: „Volg Mij en laat de doden hun doden begraven” (Matt.8:22). Vanaf de zondeval in het Paradijs is de mens verstoken van het werkelijke leven met God, maar door het verzoenend sterven van Jezus aan het kruis op Golgota, is de weg tot het leven met God weer open gekomen! En dat is de weg van de „wedergeboorte” waarover in dit gedeelte zo eenvoudig en krachtig gesproken wordt, voor Nikodemus noch voor ons te begrijpen, alleen te aanvaarden als een kind!