Is het niet een geweldig wonder dat er zelfs in onze tijd van relatieloosheid een werkelijke gemeenschap kan ontstaan tussen mensen, door gehoor te geven aan de verkondiging van het Evangelie? Ja, maar dan ook werkelijk verkondiging van wat we gezien en gehoord hebben, of, zoals Johannes het gezegd heeft: „Hetgeen wij aanschouwd hebben en onze handen getast hebben van het Woord des Levens” (1Joh.1:1b).
Zuivere Evangelieverkondiging is niet praten over allerlei mooie gedachten uit de Bijbel, maar verkondiging zoals Johannes het hier beschrijft.
Dat zou dan inhouden dat er nu geen echte verkondiging meer mogelijk zou zijn! Want wie heeft er zelf iets getast en gezien van het Woord des Levens? Er zijn toch geen apostelen meer die zelf Jezus gekend hebben? Nee, dat is waar. Maar wat heeft Paulus dan van Jezus gezien, anders dan door openbaring zoals het staat in Galaten 1:16? De verkondiging van Paulus heeft zo ontzettend veel uitgewerkt in de gehele wereld van toen! Als Paulus zo’n geweldige toerusting heeft gekregen om verkondiger van het Evangelie te worden door de openbaring van Jezus Christus in zijn leven, dan is het enige wat wij nodig hebben om dezelfde toerusting te krijgen, dat Jezus zich ook in ons leven kan openbaren! Het bijbelgedeelte van vandaag vertelt ons dat niemand de Here zal zien zonder heiliging (:14). Hiermee wordt geen zelfheiliging bedoeld, want dat is zo vreselijk ik-gericht, dat het misschien wel de grootste zonde is die er bestaat. Maar de Hebreeënbriefschrijver toont ons de weg naar echte heiliging: God tuchtigt ons tot ons nut, „opdat wij deel verkrijgen aan Zijn heiligheid” (:10).