Toen Josafat rijkdom en eer in overvloed bezat, verzwagerde hij zich met Achab, de koning van het tienstammenrijk Israël; wat een nobel gebaar (18:1)! En Achab is ook dolgelukkig. Enthousiast over dit gebeuren offert hij een vorstelijk offer aan zijn god! Alleen, de god van Achab is niet de levende God, maar de Baäl! De eredienst aan Baäl verschilt ogenschijnlijk maar weinig van die aan de levende God. Toch is er wel degelijk een groot verschil! De levende God is bij de eredienst waar Hij aanbeden wordt Zèlf in het midden, maar bij de aanbidding van de Baäl zijn alleen de aanbidders aanwezig en de aanwezigheid van Baäl wordt slechts verondersteld.
Werd het niet tijd dat Israël weer verenigd werd? Ze horen toch bij elkaar, Juda en het tienstammenrijk?! Bovendien, God wil dat wij allen één zijn! Wat gaat koning Josafat ver in zijn ijver voor de eenheid! Samen met Achab trekt hij ten strijde tegen een gemeenschappelijke vijand. Ach, dat kan toch geen kwaad? Voor het goede doel kunnen we toch zeker met iedereen samenwerken?!
God heeft Josafat in de strijd niet in de steek gelaten; hij komt behouden uit deze strijd. Maar eenmaal thuisgekomen, komt hij weer te staan voor de levende God, die Zijn boodschapper zendt tot het dwalende hart van Josafat: „Moogt gij de goddeloze helpen en bevriend zijn met hen, die de Here haten?”
Maar moeten we dan niet bewogen zijn over degenen, die God niet kennen? Ja zeker! We hebben een boodschap voor deze wereld, maar niet als we ons met hen verzwageren, maar als we komen als betrouwbare gezanten van een liefdevolle, doch heilige God!