Hoe houden sommige mensen het toch vol om jaar in jaar uit te bidden tot een God, Die nooit antwoordt! Altijd zijn ze trouw in de erediensten die voor hun god worden gehouden en met een glimlach luisteren ze naar de goede woorden die door de geestelijken gesproken worden. Zij laten hun hoofd hangen onder een boetepreek en wissen de tranen uit hun ogen, maar hun god is een dode god, die niet antwoordt op hun roepen en de hemel blijft gesloten... hoe houden ze het vol! Wat een bevrijding als men, van zulke dorre religie verlost, geen angst meer hoeft te hebben voor dat veronderstelde opperwezen. Maar hoe benauwend als men dàn mensen tegenkomt die juichen in hun God! Mensen die hun God om raad vragen en antwoord krijgen vanuit de hemel! Mensen die niet vrijblijvend luisteren naar mooie woorden, maar die er op uittrekken om hun naasten uit hun druk te bevrijden, hun brood met anderen delen, zwervelingen in hun huis opnemen en kleren geven aan hen die minder goed bedeeld zijn. Dan wordt het geweten soms nog wakker en als de geest van kritiek dat geweten niet weet te sussen, dan komt er een verlangen naar een werkelijke wandel met de levende God, zoals God Zelf het ons leert.
Maar wie wil beleven dat God antwoordt als we roepen, wie wil ervaren dat God hem leiden zal en hem sterken zal, die moet het juk van de duffe levensregels van zich afwerpen en ophouden met de vinger naar anderen te wijzen en te roddelen, maar zelf knielen bij het kruis van Jezus. Want alleen daar vinden we het vertrouwen en de rust, die moed geven om al ons eigen aangeleerde gedoe los te laten en nieuwe wegen te gaan, achter de levende Here aan! Hij is ons immers in alles voorgegaan?!!