Farao van Egypte had aan het hele Hebreeuwse volk bevolen dat alle jongetjes die geboren werden, in de Nijl geworpen moesten worden. Maar een man uit het huis van Levi en zijn vrouw waren niet gehoorzaam aan dit goddeloze bevel van de koning. Zij verborgen hun mooie zoon drie maanden lang. Toen, in blind vertrouwen in God heeft de moeder haar kind in een biezen kistje in het riet langs de oever van de rivier gezet. Die moeder had er geen idee van wat er nu verder zou gebeuren, maar een geest van lafhartigheid had zij niet (2Tim.1:7)! Ze stuurde haar dochter naar de Nijl om te zien wat er gebeuren zou.
Ze was dus niet zonder verwachting, niet zonder hoop!
God heeft dit jongetje gered. De dochter van de koning vond het kindje en nam het later aan als haar zoon. Daar zal de moeder van Mozes (want zo noemde de prinses het gevonden kindje) waarschijnlijk niet zo blij mee geweest zijn. Ze zou liever haar zoon zelf opgevoed hebben. Maar het was Gods bedoeling dat Mozes een prinselijke opvoeding kreeg. Mozes had heel gemakzuchtig aan het hof kunnen blijven. Hij deed dat niet. Hij vergat niet dat hij geen Egyptenaar was. Hij ging toen hij opgegroeid was naar zijn volk en zag hun nood.
Mozes gaf toen toe aan zijn drift, met als gevolg dat hij een bange vluchteling werd. Daar in de woestijn vormde God hem om van prins van Egypte tot een bruikbaar instrument van Hem. En toen Mozes na veertig jaren klein geworden was en niet meer vertrouwde op eigen kracht, toen kon God Mozes gaan gebruiken om door hem het volk Israël uit het diensthuis der slavernij te bevrijden. Willen wij ook zo door God gevormd worden om zondeslaven te bevrijden?