Gelukkig is de mens, die in beproeving geduldig is’, zou ook de vertaling kunnen zijn van vers 12. Ik geloof dat daar veel voor te zeggen is, want hoe vaak blijkt het dat we geen beproeving verdragen in ons leven, omdat we het hoge doel dat er achter zit niet beleven?! Het gaat niet om de omstandigheden waar we in terecht komen, maar om hoe onze houding is die we er in aannemen. In een beproeving kunnen we enorm op onszelf gericht raken, maar we kunnen er ook naar verlangen dat door onze houding God verheerlijkt zal worden. En God zal in elke beproeving waarmee we verzocht worden, verheerlijkt worden, als we erkennen dat iedere beproeving voortkomt uit de zuiging en verlokking van onze eigen begeerte. Onze eigen begeerte is ongeveer hetzelfde als onze ik-gerichtheid. Het lijden in de beproevingen dient alleen om ons geheel los te maken van onszelf, om te komen tot een volledige overgave aan God, van Wie geschreven staat dat Hij Zelf niemand in verzoeking brengt.
Het is dus niet ‘God, die ons verzoekt’. Maar verzoekingen zullen er in ons leven blijven totdat we ons gehele leven werkelijk en niet slechts in woorden op het altaar van God hebben gelegd. Wanneer we hiervan doordrongen raken, hiervan overtuigd worden door de Heilige Geest, dan willen we graag geduldig worden in de beproevingen, want als we de proef doorstaan hebben, zullen we, verlost van onszelf en van al onze eigen liefde, geheel aan Hem toegewijd zijn in een volkomen geloofsgehoorzaamheid. Wanneer we hierdoor voor Hem betrouwbaar zijn gebleken, zal Hij ons onze naasten kunnen toevertrouwen om hen, wanneer ook zij in allerlei beproevingen gevormd worden, te leren om te volharden tot het einde toe.