De genade, barmhartigheid en vrede die Paulus Timoteüs toebidt, straalt ons ook tegemoet in dit gedeelte van de brief.
Paulus roept zijn geestelijk kind Timoteüs op om te vermanen. Maar hij vertelt er ook bij in welke gezindheid.
Hiervan kunnen we veel leren!
De Gemeente wordt bedreigd door ijdele praters die graag anderen de wet willen voorschrijven, maar die niet de gezindheid van Christus hebben!
Dat is ook vandaag de dag de grote bedreiging!
Er zijn zoveel mensen die het Evangelie gebruiken om daarmee anderen aan zich te onderwerpen.
Het gezag van het Woord van God wordt dan misbruikt tot bevrediging van eigen geldingsdrang. Dan ontstaan er alleen maar moeilijkheden, strijd en bitterheid en we ervaren geen leiding van God meer in ons geloofsleven. Hoeveel vermaan is er niet, dat alleen ontstaat uit de behoefte om zichzelf te handhaven! Denk maar eens aan een leraar voor een klas, een moeder met haar kinderen en een kerk met haar leden. Gaat het dan in het vermanen om de leerlingen, om de kinderen, om de Gemeenteleden, of om de rust en eer van de leraar, de moeder, de kerk!?
Paulus zegt in vers 5 dat het einddoel van alle vermaning is, dat de liefde weer volkomen beleefd kan worden vanuit een rein hart, uit een goed geweten en een ongeveinsd geloofsvertrouwen! Als we deze gezindheid niet meer hebben, zal het geloof slechts ijdel gepraat zijn, maar waar liefde is, daar is geloofskracht!
Daar komen we weer tot de volle levensontplooiing die Jezus voor ogen had toen Hij uitriep: „Het is volbracht!”