We geloven nog wel in wonderen. Als het niet de wonderen zijn die nu gebeuren, dan toch wel de wonderen die in de tijd van de bijbelse geschiedenis gebeurden.
Ook nu danken we van harte mee als de predikant van de kansel af dank brengt voor de genezing van een broeder of zuster. En als iemand vraagt of we nu werkelijk geloven dat God deze mens genezen heeft, dan knikken we overtuigd van ja, omdat God kennelijk de middelen gezegend heeft!
Als iemand van ons ernstig ziek wordt, halen we de dokter er bij. Deze schrijft een recept en als hij geruststellende woorden spreekt, is ons vertrouwen in de wetenschap zo groot dat we al overtuigd zijn van een spoedige genezing. Maar als het niet zo vlot gaat en de dokter bezorgd zijn hoofd schudt, samen met alle specialisten die erbij gehaald zijn, dan zoeken we wanhopig naar een God die er toch ook nog moet zijn. En zonder Hem te vragen waarom de zieke ziek werd, smeken we om genezing. Waar halen we de moed vandaan om Hem hierom te vragen, terwijl we niet of heel weinig naar Hemzelf vroegen toen we dachten Hem niet nodig te hebben? Zal God niet met ons doen als met Zijn hardnekkige volk in de woestijn?!
Toen sprak God: „Ik zal het uitroeien!” (:12). Maar het volk Israël bestaat tot op de dag van vandaag! Waarom heeft God niet gedaan wat Hij zei, door het volk werkelijk uit te roeien?
Ach, waarom bestaat er nog een christelijke kerk, bestaande uit mensen die meer op eigen verworven wijsheid vertrouwen dan op God? Is het niet omdat er ook nù nog gelovigen zijn die voor alle mensen om zich heen, met een priesterlijk hart, God smeken om genade?