Wat zouden we toch graag de zegen van de volle gemeenschap met God beleven. Sommigen van ons hebben er wel eens iets van geproefd. Maar meestal was het maar eventjes. En daarna komt dan juist weer meer dan daarvoor de leegte op ons af.
Tijdens retraites, weekends en conferenties kunnen we vaak een ongekende vreugde van het geloof beleven, maar o wee, zodra we weer thuis zijn! Dan lijkt het wel of alles in elkaar ploft en dan nemen we ons voor om nooit meer naar een christelijke conferentie te gaan.
Maar dan zit er toch iets helemaal fout. Want als we in zo’n conferentie echt gezegend zijn en werkelijk een ontmoeting met de Here hebben gehad, dan ervaren we juist een toerusting om weer in ons dagelijkse leven terug te keren. Maar hoe komt het dan dat zovelen het tegenovergestelde beleven?
We lezen in de Bijbel dat God ons wil zegenen. Maar wat maken we het Hem moeilijk om ons te zegenen! Want als Hij ons zegent, dan verbeelden we ons vaak dat het goed met ons gaat, in plaats van ons gelukkig te weten, dat Hij zo goed voor ons is. Laten we ons toch niet verheffen als God ons zegent. Het moet tot ons gaan doordringen, dat zegen alleen maar een bewijs is van Zijn liefde en genade.
Gods zegen heeft alleen blijvende waarde in ons leven, als we ons, in de zegen, bewust worden van Zijn aanwezigheid. Zijn nabijheid is de grootste zegen, want dan is ons leven omringd met Goddelijk gezag. Als we dan op Zijn Woord de netten uitwerpen en veel ontvangen, zullen we in de zegen de Zegenaar herkennen. Dan zeggen we ook niet meer: ‘Wat een zegen!’, maar: ‘Het is de Here!’