Het zou goed zijn als we eens bij onszelf nagingen wat het kruis van Christus eigenlijk betekent in ons leven. We zijn er meestal zo mee vertrouwd geraakt dat het een holle klank dreigt te worden. Wanneer we steunen op onze eigen wijsheid, ons inzicht, ons denken, dan moet het kruis in feite wel een ergernis zijn. Immers, als we zo op onszelf gericht zijn, dan zijn we van mening dat we geen verlossing nodig hebben! O ja, we kunnen best een christelijk leven leiden of zelfs theologie studeren buiten het kruis om.
Paulus was een man met een scherp verstand, hij was een Farizeër en naar de wet een wijs en volmaakt man. Toch heeft hij om Christus’ wil dit alles voor vuilnis geacht (Fil.3:8) en hij had besloten onder de mensen niets te weten dan Jezus Christus en die gekruisigd (1Kor.2:2)! Menselijk gesproken is dat dwaasheid. Maar we beroven het kruis van zijn kracht en we treden het volbrachte werk met voeten als we menen iets in onszelf te zijn.
Paulus vertrouwde niet op eigen kennis. Hij kwam in zwakheid met veel vrezen en beven. Hij wilde het kruis niet tot een holle klank maken door een spitsvondige prediking met een prachtige woordkeuze. Zijn enig motief was om God groot te maken, Hem de eer te geven en niet om een indruk van zichzelf achter te laten.
Als we werkelijk het verlangen hebben om God te dienen, dan moeten we durven zwak te zijn en durven alles uit ons leven te laten verwijderen waar we ons vertrouwen op stelden buiten de Here om. Voor Paulus was het de grote ontdekking in zijn leven, dat dan pas ons getuigenis kracht heeft, want alleen een woord dat van God komt zal krachtig zijn.