Mozes was een toegewijde dienstknecht van God. Denk maar eens aan de grote wonderen die hij verrichtte! Nu had het volk Israël juist de grote zonde met het gouden kalf gepleegd. God had op één dag drieduizend man gedood om het volk opnieuw voor Zich te heiligen. Nu moest het volk weer verder trekken. Ze wisten waarheen: naar het Beloofde Land.
Dit was geen droomland maar een werkelijkheid, een land dat hun vaderen reeds bewoond hadden, het land der Filistijnen. De weg erheen was geen probleem, tenminste als men zelf de weg zou kiezen...
Maar Mozes had geleerd dat de weg die God met zijn kinderen gaat vaak anders is dan de weg die ze zelf zouden kiezen. Het is vaak een moeilijke weg, maar een weg waarop we veel leren. Daarom zegt Mozes: „Indien Gij Zelf niet medegaat, doe ons van hier niet optrekken”.
Het gaat er echt niet alleen om, om het Beloofde Land te bereiken! De weg erheen en het bewonen van het land heeft een veel hoger doel dan, verlost uit de slavernij van Egypte, gelukkig te leven! God roept ons niet vanuit deze wereld om slechts een gelukkig leven in een droomwereld te leiden. Nee, uitverkoren zijn is geen einddoel maar het begin van een opdracht die nooit gemakkelijk is, maar wel zinvol! Wie op zichzelf gericht bezig is met de vraag of hij wel uitverkoren is, zal van God geen antwoord ontvangen. Want uitverkoren zijn is niet voor onszelf, maar reikt verder. Het is het begin van de opdracht om toegewijd aan God te leven voor de wereld om ons heen. Daarom vroeg Mozes aan God, en wij met hem, om mee te gaan, heel ons leven, onderweg naar het Beloofde Land en tot in eeuwigheid.