In dit hele hoofdstuk wijst God erop hoe Zijn Naam steeds ontheiligd is door de ongehoorzaamheid en afgoderij van Zijn volk. Toen zij nog in Egypte waren, heeft God al overwogen om Zijn grimmigheid over hen uit te storten omdat zij meer geboeid waren door Egyptes goddeloze wijsheden, dan door de God van Abraham (:8,9). Maar terwille van Zijn eed, aan Israël gedaan, heeft Hij hen toch uit Egypte geleid naar het land overvloeiende van melk en honing.
Door de hele verdere geschiedenis van Israël is het niet anders geweest! En dan eindigt, vanaf vers 39, de profeet met het doorgeven van deze woorden van God. In de vertaling rijzen wat moeilijkheden, maar het komt hier op neer: ga dan maar door met het dienen van de afgoden, maar blijf daarin niet ook Gods Naam nog gebruiken! Een van de grootste zonden is dat we Gods Naam ijdel gebruiken. Als iemand Gods Naam ijdel gebruikt in een vloek, dan is dat niet zo erg als wanneer we met onze mond zeggen dat we op God vertrouwen, maar in de praktijk van het leven de afgoden dienen en daar op vertrouwen. Alles waar we op vertrouwen in dit leven buiten God om, is afgoderij. Als we bij ziekte ons volledig toevertrouwen aan de wijsheid van de mensen en alleen nog bidden omdat het in elk geval niet schaadt, dan hebben we veel verlossing nodig van vrome, doch heidense afgoderij. Want dan misbruiken we Gods heilige Naam! Maar geen mens zal in staat zijn om te verstaan hoe gruwelijk wij Gods Naam ijdel gebruiken, totdat God Zich over ons ontfermen gaat. Pas dan zullen we, terugdenkend aan al onze handel en wandel, gaan walgen van onszelf omdat we dan pas beseffen wat we onze God hebben aangedaan!