Vanaf het eerste begin van de Christengemeente zijn er mensen geweest die, vanuit hun wettische instelling, geprobeerd hebben systemen te ontwerpen om een hoge trap van heiligheid te bereiken. Voor een mens die niet echt buigen wil voor het Koningschap van Jezus, is de verleiding nu eenmaal groot om te proberen God ‘onder de knie’ te krijgen. Er zijn er die beweren dat je eerst de diepte van je ellende moet kennen, voordat... Het zijn verschrikkelijk gevaarlijke mensen, want ze hebben al zovelen misleid met deze en andere theorieën. Immers, door al deze stellingen wordt de aandacht afgeleid van de Here Zelf! En hoe dwaas het ook klinkt, het is ergens nog aantrekkelijk ook om te zwelgen in de ellende, als dat tot gevolg kan hebben dat je bij God in de gratie komt. De waarheid is gelukkig anders! God ontfermt Zich over wie Hìj wil en op een wijze die Hèm behaagt.
Zijn ontferming kent geen grenzen, want Hij zegt tegen de mensen „dat zij allen overal tot bekering moeten komen” (Hand.17:30). Alleen, een mens laat zich niet zo gauw overtuigen dat bekering noodzakelijk is!
God is het begin en het einde, ook voor de mens die, verloren in zonde, verlossing nodig heeft. Wie buigt in geloof voor het Woord van God, ook zoals het vandaag door de profeet Ezechiël tot ons komt, gaat de oneindige grootheid en trouw van God zien en richt zijn blik naar omhoog. Dan ziet hij het geweldige licht dat alleen van de God der lichten kan afstralen! „Ik zal... Ik zal”, spreekt de Here. Heel wonderlijk dat gejuich en geween dan werkelijk bij elkaar passen. Allereerst gejuich om Gods ontferming en om het werk dat Hij in ons werkt en van daaruit geween en schaamte om onszelf.