Eigenlijk is de kern van de boodschap van het Evangelie dat God omziet naar onwillige mensen. God verwijt Israël: „Door bekering en rust zoudt gij verlost worden, in stilheid en vertrouwen zou uw sterkte zijn, maar gij hebt niet gewild!” (:15). Dit zou toch eigenlijk het einde moeten betekenen?! Maar nee, het wordt een nieuw begin: „Daarom verlangt de Here ernaar u genadig te zijn, en daarom zal Hij Zich verheffen” (:18a).
Dat betekent: Hij zal opstaan en handelend gaan optreden. Nee, God ziet niets door de vingers, want Hij is een God van recht! Hij laat de zonde niet ongestraft (Ex.24:7).
Hij heeft Zijn Zoon gezonden naar de aarde, Jezus Christus, die de straf voor al onze zonden op Zich genomen heeft!
Hiermee heeft God het bewijs geleverd dat Hij ons genadig wil zijn. Wie zal Hij genadig zijn? Diegenen die op Hem wachten! Maar wie zal naar God uitzien als alles voor de wind gaat? Daarom heeft God ook brood der benauwdheid en water der verdrukking gegeven. O volk dat op Sion in Jeruzalem woont, gij zult niet blijven wenen... Wat heeft het volk Israël al niet geweend! Hoeveel tranen, hoeveel nood moet er nog komen voordat zij alle zelfvertrouwen zullen opgeven en werkelijk om hun God zullen roepen?! Maar hoe staat het met ons die dit horen? Hebben wij in de beproevingen van ons leven een handelen van God herkend?
Wat is het verschrikkelijk, als ons leven zo vervreemd is van God dat we in alles wat ons overkomt alleen maar het noodlot zien en geen beproevingen van God. Dan hebben we alleen maar pech of geluk in het leven. Dan zullen we ook niet meer roepen tot God en ook niet meer Gods antwoord kunnen verstaan: namelijk dat Jezus door alles heen de Weg is!