We hebben als Christenen in de loop der eeuwen een eigenschap ontwikkeld waarmee we onszelf en anderen afgeleerd hebben de werken van God te zien. Het is de eigenschap van de kritische beschouwing! Er is bij ons zo weinig bereidwilligheid overgebleven om open te staan voor mensen, die anders denken dan wij. Zodra we iemand horen spreken vanuit een andere achtergrond dan we gewend zijn, rusten we niet voor we een mening hebben over hem en we stoppen hem het liefst in een ons bekend vakje, waarmee we de zaak verder als afgedaan beschouwen, zonder ons af te vragen, of God misschien zelfs door hem heen tot ons wilde spreken.
Jezus zegt: „Een profeet is alleen in zijn vaderstad en in zijn huis ongeëerd”. Misschien bedoelde Jezus wel te zeggen, dat hoe nader men tot iemand staat, hoe argwanender deze wordt bekeken. Goeroes uit het oosten worden aandachtig beluisterd, maar een Christenprofeet wordt in principe verworpen.
Immers, zodra hij iets zou zeggen waar we niet vertrouwd mee zijn, stellen we de vraag: ‘Wie is hij en tot welke kerk behoort hij?’ En hiermee erkennen we openlijk, zonder blikken of blozen, dat we de kostbare gave van onderscheiding, waar de Bijbel over spreekt, geheel zijn kwijtgeraakt.
Eén van de verfrissende ontdekkingen die ik deed toen ik eens in Israël was, was dat de Israëli niet vragen: ‘Waar kom je vandaan?’ of ‘Tot welke groep behoor je?’ Ze luisteren naar je en dan proeven ze of je ‘waar’ bent of niet en aan de hand daarvan wordt bepaald of je geaccepteerd wordt of niet! Ook frisse heidenen hebben die gave nog. Daarom zullen Joden én heidenen Jezus als hun Koning erkennen als Hij terugkomt! En wij???