Paulus begint dit gedeelte met: „Ik vermaan u broeders”. Eigenlijk jammer dat het hier zo vertaald staat. Letterlijk betekent het: heel persoonlijk erbij roepen. Dat kan natuurlijk gebeuren om iemand te vermanen, maar het kan ook heel goed zijn om te vertroosten of te bemoedigen. Het zit er allemaal in en het is goed om het zo ook op te vatten. Want als we, net als Paulus, ons richten op de barmhartigheden van God, dan vatten we ook moed om te gaan doen wat Hij in Zijn liefdevolle gezindheid van ons vraagt, namelijk om onze lichamen niet meer als een privébezit te beschouwen. Ja, want dat doen we bijna allemaal maar al te veel! Zolang we jong en gezond zijn, vinden we dat heel vanzelfsprekend! We raken wel een beetje verlegen als we jonge mensen zien tobben met lichamelijke gezondheid of gebreken, maar bijna niemand beseft dat gezondheid helemaal geen vanzelfsprekendheid is.
Paulus heeft geleerd dat God ons een lichaam heeft gegeven om, zolang we hier op aarde zijn, Hem daarmee te dienen. Dat is geen geweldig offer. Nee, Paulus noemt dat „onze redelijke eredienst”. Anders gezegd, het hoort bij het normale christenleven om ons lichaam volkomen beschikbaar te stellen voor de dienst van God. Wanneer we nog denken dat alles wat wij met ons lichaam doen, behoort tot een privé-leven waar God niets mee te maken heeft, dan moeten we niet klagen dat we zo weinig van Gods bedoeling merken. Want als we niet alleen ons zieleleven, maar ook ons lichamelijke bestaan hier op aarde aan God gaan wijden, gaan we merken dat Hij ons lichaam tot een woning maakt van de Geest, waardoor we gaan verstaan wat in Zijn ogen het goede, welgevallige en volkomene is.