Zoals het vroeger was met Israël, zo is het nu ook weer met de christenheid: Hoe durven we nog tot God te naderen terwijl we in de praktijk van ons leven veel meer op al het andere vertrouwen dan op God! We hebben ons laten verzekeren van de wieg tot het graf en velen hebben door hun lidmaatschap van een kerk zich ook nog verzekerd voor een mogelijk eeuwig leven!
Zeg nu niet dat we geen afgoden hebben, want alles waarop we vertrouwen buiten God is in de ogen van God een afgod.
Door al onze verworven zekerheden hebben we ons steeds minder afhankelijk van God gemaakt. Hierdoor zijn deze zekerheden een vloek in plaats van een zegen geworden. Immers alles wat ons in ons dagelijkse leven minder op God doet vertrouwen, wordt een vloek, een afgod. Natuurlijk blijven we bidden voor ons eten, maar het is steeds meer een inhoudsloze gewoonte geworden, want wie beseft nu nog dat onze overvloed een zegen van God is?
Zal God het gewas minder zegenen als wij er niet om vragen? Ach, dat is immers echt niet meer geloofwaardig!
God zegt in zijn Woord: „Zou ik Mij dan nog door hen laten raadplegen?” Neen! Want we hebben de hemel zèlf van koper gemaakt door onze afgoden in onze harten mee te dragen, zelfs als we voor Gods aangezicht verschijnen!
Hoe zou God dan nog Zijn hand naar ons kunnen uitstrekken om ons te beschermen tegen het kwaad en de kwalen? Dan zouden we alleen nog maar meer van Hem afdwalen! Maar als we ons weer voor God gaan verootmoedigen en ons vertrouwen op Hem gaan stellen, dan zal Hij Zich weer door ons laten raadplegen zodat Hij ons weer op Zijn wegen kan leiden. Dan zullen we voor uitroeiing bewaard blijven!