Heel veel mensen denken de Stem van God te horen door te luisteren naar het verstandigste en het mooiste wat er in eigen hart opkomt.
In de Bijbel zien we vaak dat het tegendeel waar is. God sprak tot Abraham: Ga en offer voor Mij op de berg Moria uw zoon, uw geliefde (zie Gen.22:2)! Maar dat is toch moord?!
Zo is het eigenlijk ook weer in dit schriftgedeelte. Heel Samaria had het Woord Gods aanvaard en Filippus predikte daar het Evangelie van het Koninkrijk. De pas-bekeerden moesten verder geholpen worden en zij konden hem daar eigenlijk helemaal niet missen, zeker niet nadat de apostelen weer naar Jeruzalem waren teruggekeerd...
Maar een engel des Heren sprak tot Filippus: „Sta op en ga tegen de middag de weg op, die van Jeruzalem afdaalt naar Gaza. Deze is eenzaam...”.
Wat moet Filippus, die het zo druk heeft in Samaria, toch op die eenzame weg doen! Dat is onlogisch. Dus, zeggen we, dan kan het niet de Stem van God zijn geweest! Maar gelukkig had Filippus niet zijn eigen mooiste gedachten tot de wil van God gemaakt. Hij had geleerd in de stilte de Stem van God te herkennen. Hij was bereid gemaakt om altijd te gehoorzamen, ook als hij het niet begreep.
Er zijn velen onder ons die graag eens de Stem van God zouden willen horen. Hoevelen zeggen niet: ‘Ik heb nog nooit een stem uit de hemel gehoord!’
Geen wonder! Wanneer we al niet bereid zijn om te doen wat God zegt in Zijn Woord, hoe zouden we dan bereid zijn om te doen wat een Stem vanuit de hemel ons zou opdragen!!
Maar omdat Filippus had leren gehoorzamen aan het Woord van God en aan God Zelf, daarom kon het gebeuren dat de Moorse kamerling zijn weg met blijdschap vervolgde!