Wat een groots gebeuren is dat daar geworden! Jezus naderde met Zijn discipelen de stad Jeruzalem, het einddoel van de tocht.
Dan geeft Hij twee van Zijn volgelingen de wonderlijke opdracht om een ezel voor Hem te halen. Blijkbaar was alles gereed voor... de vervulling van de Messiaanse profetie van de profeet Zacharia (9:9,10). Iedere vrome Jood kende deze profetie en iedereen zag uit naar de vervulling ervan.
Daar gaat Jezus, “nederig, rijdende op een ezel, op een ezelshengst, een ezelinnejong”! Geen wonder dat de hele discipelschare begint te jubelen met luider stem: “Gezegend Hij, die komt in de Naam des Heren”(Ps.118:26). Ook al zo’n Messiaanse profetie uit de Psalmen. Ja iedereen begreep het... de Farizeeën ook! “Meester, bestraf uw discipelen!” roepen ze Jezus boven al het tumult uit toe.
Wat een triomftocht...!
Maar Jezus weende. Want het Koninkrijk van God komt niet door gejuich, maar breekt baan dwars door lijden heen.
Maar wie is daar voor te vinden? Wie wil deze boodschap verstaan!? Wat kunnen we ons maar al te graag laten meenemen in enthousiasme en gejuich, wat wordt het moeilijk stil in ons onrustig hart!! Maar zo merken we de tijd niet op dat God naar ons omziet! Daarom weent de Heiland temidden van al het gejuich, want Hij weet dat er pas werkelijk gejuicht kan worden na Getsemane, na het kruis... Nee, Palmzondag is niet te vieren. Palmzondag is te bewenen, want degenen die Jezus met zoveel gejuich hebben binnengehaald als de Messias, stonden ook bij het kruis, bij de spotters, hoorden ook bij degenen die Hem verraden hebben, ...horen ook bij ons...?