Abraham was waarschijnlijk al een man op hogere leeftijd, toen hij van God deze wonderlijke zegen en belofte ontving, te wonderlijk om waar te zijn! Maar Abraham durft aan deze belofte van God niet te twijfelen en vraagt daarom om een teken. Nu komt het verschillende keren in de Bijbel voor dat het geven van een teken gepaard gaat met het brengen van een offer. Wanneer wij offeren, worden we welgevallig voor God. Een offer spreekt altijd van verzoening. Het is vreemd dat we vaker een teken willen hebben uit de hemel vanuit ongeloof en weerbarstigheid, dan vanuit een verlangen om geheel verzoend en verenigd te zijn met Hem!!
Zo is het bij Abraham, de vriend van God, niet! Hij haalt de gevraagde offerdieren, deelt ze middendoor en legt de stukken tegenover elkaar. Hieruit blijkt dat Abraham zich klaarmaakt om een verbond met God te sluiten, zoals later de Joden ook deden in Jeruzalem (Jer.34:18). Zal God Zich zo diep neerbuigen, dat Hij een verbond zal sluiten met Zijn schepsel?! Het onvoorstelbare gebeurt! God daalt neer, maar de mens is geen partij tegenover God in dit verbond. De mens slaapt en God gaat alleen tussen de stukken door, inplaats van samen met Abraham. Het is alleen God die iets belooft aan Abraham en niet omgekeerd. Hoe heel anders dan de verbondssluiting bij de Sinai; daar stelde God voorwaarden. Maar dat verbond was maar toegevoegd, totdat Jezus kwam (Gal.3:19). En door Jezus hebben wij deel aan het verbond dat God met Abraham sloot, als wij „ook treden in het voetspoor van het geloof, dat onze vader Abraham bezat” (Rom.4:12).