Na al de strijdlustige vragen en snode plannen van de Overpriesters en Farizeeën, waardoor Jezus Zich niet meer vrij onder het volk kon bewegen (Joh.11:54), moet het verblijf in Betanië wel een rust en een verkwikking voor Jezus geweest zijn. Maria, Marta en Lazarus hielden echt van Jezus en namen Zijn woorden met heel hun hart aan (Luc.10:39). Ze aten met Hem, en Maria bracht een groot offer door Zijn voeten te zalven met kostbare nardusmirre. Er was vrede, blijdschap en liefde in dat huis.
Opvallend is dat het bij deze mensen alleen om Jezus ging. Ze hadden Hem lief met heel hun hart.
Zien we hierin een boodschap voor onszelf? Is al ons denken en doen, ons dagelijks werk, alleen op Hem gericht? Hebben we Jezus werkelijk lief met heel ons hart en laten we dat ook zien in de kleine dingen van elke dag?
Wanneer we klagen dat God zo ver weg is, dat we weinig of niets van Zijn liefde bemerken, laten we onszelf dan ernstig onderzoeken of we Hem misschien op de tweede plaats gesteld hebben in ons leven. Mogelijk zoeken we alleen maar Zijn gaven en Zijn zegeningen in plaats van Hem Zelf! Of zijn we er misschien aan gewend geraakt meer te bouwen op onze eigen ervaringen en verworvenheden? Dan hebben wij een vermaterialiseerd geloof, net als Judas. Maar Jezus is het alleen te doen om onze liefde. Laten we niet opgaan in ons werk, in de dingen die op ons afkomen, maar laat ons hart een woonplaats voor Jezus worden. Hij heeft immers gezegd dat Hij door Zijn Geest woning wil maken in het hart van mensen, die Zijn wil hebben leren kennen en die in liefde volbrengen (Joh.14:23)!