Gisteren hebben we de persoon Micha bekeken, maar laten we nu eens naar Achab zien. Achab haatte Micha omdat hij nooit iets goeds over hem had verteld. Wie, net als Achab, niets wil horen over bekering, schuldbelijden en verootmoediging, moet zich in alle ernst afvragen of er niet een zelfde geest in hem huist als in Achab.
Als Micha zegt: „Trekt op, en gij zult voorspoed hebben”, dan wordt Achab vreselijk boos, omdat hij heel goed weet dat dit niet het Woord des HEREN is! Ook wij weten diep in ons hart heel goed wat God tegen ons zou zeggen, als Hij nog tot ons spreken kon. Maar doordat we ons hart verhard hebben, laten we ons liever leiden door een verwerpelijk denken dan dat we de verontrustende boodschap, dat er iets ontbreekt in ons leven, namelijk de verborgen omgang met God, op ons zouden laten inwerken. We geven ons liever over aan allerlei religieuze activiteiten dan dat we werkelijk stil zouden durven worden voor God, zodat Zijn Woord werkelijk tot ons hart zou kunnen doordringen. En als een werkelijke dienstknecht van God ons zou vertellen dat alles goed is tussen God en ons, dan zouden we, vreemd genoeg, net zo boos worden als Achab. Als we tenminste nog boos zouden worden. Want wie boos wordt, gelooft nog dat er een God bestaat. En als God bestaat en er dus een eeuwig leven is, dan moet het voor ons mensen toch ondraaglijk wezen om in alle eeuwigheden een God te aanbidden, die het hier op aarde met ons op een akkoordje heeft gegooid. Maar gelukkig: God is niet de God van Achab, maar de God van Israël, de Eeuwig-Onveranderlijke, die ook nog in onze tijd de boodschap van bekering en verootmoediging laat doorklinken tot mensen die naar waarheid vragen!