Dit schriftgedeelte moeten we in verband brengen met de geschiedenis van de wonderbare spijziging (Joh.6:1-15). Niet alleen toen, ook heden ten dage heeft Jezus vele volgelingen. Maar helaas geloven velen, zoals Hijzelf droevig constateren moest, omdat zij van de broden gegeten hadden, of omdat zij genezen waren. Jezus wil niet dat wij om de wonderen tot Hem komen: Hij wil dat wij om Hem Zelf komen.
Als wij er alleen maar op uit zijn om Zijn zegeningen te ontvangen, bedroeven we Hem, want Hij wil dat er een liefdesrelatie komt tussen Hem en ons. En Jezus kunnen we alleen dan liefhebben wanneer we uit de Geest geboren zijn. Dan zullen we vragen naar Zijn wil in het besef dat we niets kunnen doen zonder Hem, zoals Jezus niets kon doen of Hij moest het de Vader zien doen (Joh.5:19).
Het zijn harde woorden die Jezus hier tot ons zegt, want het gaat dwars tegen onze natuur in. Immers, wij willen Hem wel volgen, maar graag daarbij onszelf handhaven, ons eigen leven leiden! Het Evangelie is ook niet naar de mens (Gal. 1:11). De natuurlijke mens verstaat nu eenmaal niet de dingen die van de Geest Gods zijn, want het is hem een dwaasheid (1Kor.1:14). Maar hij die zichzelf toevertrouwd heeft aan de Here, die is het alleen nog maar om Jezus te doen. Die leeft in diepe afhankelijkheid van Hem, Die het Leven Zelf is. Dan blijft er nog maar één vraag werkelijk belangrijk in ons leven: ‘Here, wat wilt Gij dat ik doen zal?’
Wanneer deze vraag ons leven naar morgen toe gaat bepalen, zullen we merken dat God niet ‘dood’ is, maar dat Hij ons weer leiden zal op zinvolle en vruchtbare wegen.