Dat de doorn in het vlees, waar Paulus in 2Kor.12:7 van spreekt, een ‘lichamelijke zwakte’ is en geen geestelijke aanvechting, blijkt wel uit vers 14, waar hij spreekt over ‘mijn lichamelijke toestand’. En als in het volgende vers wordt gesproken over de grote liefde van de Galaten, die blijkt uit het feit dat zij, als het mogelijk was geweest, hun ogen hadden uitgerukt om ze aan Paulus te geven. En als we lezen in hoofdstuk 6:11: „Ziet, met hoe grote letters ik u eigenhandig schrijf”, dan wordt het ons toch wel heel aannemelijk gemaakt dat Paulus een oogkwaal had die zo erg was, dat men hem er om zou kunnen verachten (4:14).
De persoon van Paulus was, zeker door deze ziekte, niet bepaald indrukwekkend, maar de boodschap die hij bracht des te meer! Waar alle menselijke kracht is uitgeblust, kan de kracht van God pas ten volle openbaar worden. De grote apostel Paulus moest klein gehouden worden door een „doorn in het vlees”, opdat hij zich niet te zeer zou verheffen. Want het is God er niet om te doen dat Zijn dienstknechten zo’n indruk maken dat anderen hen zullen volgen. Neen, God wil dat Zijn dienstknechten zich ervoor inzetten dat goddelozen God leren kennen, zich door Hem laten leiden en zich zo aan Hem zullen overgeven dat Christus gestalte in hen gaat krijgen.
Paulus was dan misschien in de ogen van mensen verachtelijk, maar God Zelf bevestigde Zijn Woord door wonderen en tekenen die erop volgden, zodat velen aan de oproep van Paulus gehoor gaven en zich onvoorwaardelijk aan Jezus overgaven. Paulus kon geen rust vinden, totdat Jezus’ gezindheid in de gelovigen gestalte ging krijgen, ja, Jezus Zelf in hen zichtbaar werd.