Wanneer wij ons hart aan de Here geven en het nieuwe, wedergeboren leven ontvangen, dan is er een overweldigende blijdschap in ons. En terecht! Het leven met de Here is een vreugdevol leven.
Dat houdt echter niet in dat God ons niet tuchtigt. De Here roept ons in Zijn grote liefde tot Zich en leidt ons in de woestijn en wil daar met ons spreken.
De woestijn betekent in de Bijbel altijd een dorre en moeilijke periode vol aanvechtingen en beproevingen.
Leest u maar de geschiedenis van Israël: dat ging ook niet altijd zonder mopperen en rebelleren!
Maar de Here wil ons opvoeden en daarom neemt Hij ons apart, om met ons van hart tot hart te spreken. Wat zijn we toch dom om te rebelleren tegen de tuchtigingen, waardoor God ons vormen wil omdat Hij ons liefheeft. Hij wil ons volmaken, ons naar Zijn beeld omvormen (2Kor.3:18).
Hij wil ons maken tot de Bruid van Christus, om ons zo heel dicht bij Zich te brengen.
Ons hart moet daarom gereinigd worden van alle afgoden, van alle verkeerde bindingen, van alles wat niet van de Here is. Dit gereinigd worden doet wel pijn. Maar de Here zal ons in Zijn grote liefde niet langer tuchtigen dan strikt noodzakelijk is. Hij zal ons niet boven vermogen verzoeken.
Als we zo gelouterd worden, zullen we steeds meer merken dat de vreugde die we in het begin hadden toen we Hem leerden kennen, veel en veel dieper wordt.
Laten we ons daarom maar altijd volkomen aan Hem toewijden, ons aan Hem hechten, totdat we één geest zijn met Hem.