Als God alleen nog maar de God van de zondag is en van de door-de-weekse kerkelijke vergaderingen, dan zullen we hooguit als we in moeilijkheden raken nog even roepen: ‘O God, help me!’ Maar verder zullen we geen hulp verwachten dan alleen van ons eigen kunnen en handelen.
Toen eens een bejaarde geestelijke in de Pyreneeën verdwaalde, wist hij dat het zinloos was om rond te blijven dolen. Hij maakte het zich zo gemakkelijk mogelijk en bleef wachten tot reddingsploegen hem vinden zouden. Dat is één van de belangrijke wetten van bergbeklimmers. We zouden hier veel van kunnen leren, ook voor ons geestelijk leven.
De schrijver van deze psalm had het kennelijk al geleerd. Het heeft geen zin om in nood paniekerig rond te dolen en een eigen oplossing te zoeken. Tenminste niet voor degenen die werkelijk God willen dienen. Juist in het dieptepunt van ons falen, moeten we leren te roepen tot God en... op Hem wachten. Maar wie denkt dat hij alleen opgepoetst voor God kan verschijnen, die probeert zoveel mogelijk op z’n allerbest naar voren te komen, tenminste... in zijn vrome uurtjes. Hij roept zeker in de nood niet tot God. Want voor hem is God niet meer dan het product van z’n eigen denken geworden. Maar wie in zijn leven heeft ervaren dat bij Hem verlossing en vergeving is en dat God de ongerechtigheden niet in gedachtenis houdt, die leert hoopvol tot Hem te roepen in de diepste nood en op Hem te wachten met een lied in het hart, omdat Hij alleen echt verlossen kan! Zelfs bij het naderen van de dood zal dan het lied en de innige vreugde om wie Hij is, niet verdwijnen.