Het zijn maar een paar verzen, maar wat kunnen we er veel uit leren!
Er waren geweldige wonderen gebeurd in het land Egypte. Deze wonderen waren alleen maar gebeurd om Farao bereid te maken om het volk Israël naar het Beloofde Land te laten vertrekken.
Alle Israëlieten wisten dit. En na de tiende plaag was er ook geen twijfel meer, nu mochten ze eindelijk vertrekken naar het land ‘overvloeiend van melk en honing’.
Niets stond hen meer in de weg om ‘de weg naar het land der Filistijnen’ op te gaan. God had hen bevrijd en ze wisten de weg; wat kon hen nu nog tegenhouden?! Maar God leidde hen niet op de weg naar het land der Filistijnen... Wat een wonder, wat een zegen dat Israël zich liet leiden! Stel je voor dat de belofte van God aan hen gedaan en hun kennis van zaken voor hen genoeg waren geweest. O ja, ze zouden er wel gekomen zijn, maar ze waren dan niet door alle beproevingen heen zo gevormd geweest, dat ze in gehoorzaamheid aan God, gejuicht zouden hebben bij die dikke muren van Jericho, bij het klinken van de hoorn! Ze zouden, net zoals wij dat gewend zijn, beraadslaagd hebben wat ze konden doen, ze zouden hebben gebouwd op hun verworven kennis en op de beloften van God. Maar er zou niets gebeurd zijn. Hun zelfvertrouwen, na al de wonderen in Egypte, zou hen in de weg hebben gestaan om werkelijk ook verder op God te vertrouwen en van Hem uitkomst te verwachten! Daarom leidde God hen niet rechtstreeks naar het Beloofde Land, maar vormde hen door een tijd van beproevingen heen! Laten daarom ook wij niet morren als de weg waarlangs God ons leidt wat langer is dan wij nodig vinden!