De klacht van Jeremia is een zelfbeklag. Maar hij heeft het ook ontzettend moeilijk. Reken maar dat het waar is wat hij daar klaagt! Wie van ons kan het hem nazeggen: „Om Uwentwil draag ik smaad. Zo vaak Uw woorden gevonden werden, at ik ze op; Uw woord was mij tot vreugde en blijdschap des harten!”
En lees maar verder... verstoten en eenzaam, omdat hij door God gegrepen was. Dit alles doet hem pijn. Hij weet dat God Zelf hem eenzaam heeft neergezet.
Weet u wat het is om door God alleen gezet te worden? Neen, niet de eenzaamheid die het gevolg is van eigenzinnigheid, maar de vervreemding van, soms zelfs de meest intieme, vrienden, omdat God je gegrepen heeft en je vormen wil naar Zijn plan? Dat doet pijn en je bent er helemaal niet blij mee. Je kunt het natuurlijk wel een deugd noemen dat je niet in de kring van lachers hebt gezeten, maar als je ze daar vrolijk ziet zijn... dan doet het toch pijn. Wat is de verleiding dan groot om ook mee te willen doen, ook uitgelaten te zijn, met de wereld mee... Maar het verschrikkelijke is dat als we zo denken, die verleiding steeds groter wordt, want dan bedroeven we de Heilige Geest en God is verder weg dan ooit: „Water waarop geen staat valt te maken”(:18).
Arme Jeremia, arme vrome ik! Maar de Eeuwige heeft maar één antwoord op dit nare zelfbeklag: „Indien gij terugkeert, zal Ik u doen terugkeren”. Dan zal Hij ons sterk maken als een koperen muur en ons bevrijden uit de hand der bozen, ons verlossen uit de vuist der geweldenaars.
Er is een geweldenaar, de duivel. Maar pas op, hij heeft vele trawanten... en één van de meest geraffineerde daarvan is de geest van zelfbeklag!