Bij het lezen van dit gedeelte rijst de vraag om welke liefde het hier gaat. Dat staat duidelijk in vers 12: om de liefde waarmee de Here óns heeft liefgehad. Dat was de liefde die Hem ertoe dreef Zijn leven voor Zijn vrienden in te zetten (:13); in deze liefde stierf Hij voor ons toen wij nog vijanden waren (Rom.5:10)! Dat is een Goddelijke, zichzelf verloochenende liefde, die niet te vergelijken is met de mooiste liefde die de mens kan opbrengen.
Jezus gebiedt ons elkander lief te hebben gelijk Hij ons heeft liefgehad (:12). We hoeven niet hopeloos tegen dit gebod op te zien, want als God een gebod geeft, is dat meteen ook een mogelijkheid. Wel onmogelijk vanuit onszelf, maar mogelijk gemaakt door Hem, als we ons maar geheel aan Hem toevertrouwen. We mogen vol hoop zijn want de liefde Gods is in onze harten uitgestort door de Heilige Geest (Rom.5:5). In de harten van alle mensen? Neen, Paulus richtte zijn brief aan de geliefden Gods in Rome (Rom.1:7). En wie de geliefden zijn, wordt duidelijk in ons schriftgedeelte vermeld: „Gij zijt Mijn vrienden, indien gij doet wat Ik u gebied!”(:14).
Als wij geliefden Gods zijn, dan moeten wij ook heel zorgvuldig omgaan met de Goddelijke liefde die in onze harten is uitgestort. Wij kunnen dit niet zorgvuldiger doen dan door gehoorzaam te zijn: „Indien gij Mijn geboden bewaart, zult gij in Mijn liefde blijven”(:10). God verwacht van ons dat wij, op dezelfde wijze als Jezus, de geboden zullen bewaren en in de liefde zullen blijven. We hoeven geen angst te hebben voor deze opdracht, want: „Dit heb Ik tot u gesproken, opdat mijn blijdschap in u zij en uw blijdschap vervuld worde!”(:11).